دلنوشته ها

دلنوشته ها

به دلِ علیرضا خوش آمدی! ذاکری،
دلنوشته ها

دلنوشته ها

به دلِ علیرضا خوش آمدی! ذاکری،

کاش ستاره ای شوی و یکتا در مدارت افتی، افتیم!

کاش ستاره ای شوی و یکتا در مدارت افتی، افتیم!


دوست و عزیزی که در بازه ای پیشرفت روانی اش مرا مشغول به خود کرده بود و آن جا که دیده نشده بود عمیق نگاه و تشویقش کرده ودیده بودم ارزشش را دارد تا از او بیاموزی مانند آموختن از هر موجود زنده به ویژه مختار و تا حدّی خود ساخته و متفاوت؛ آخر کار گرچهمرا نشناخته بود و می گفت اهل قضاوت نیست و بود و شاید گرفتار امضای بُت های زمینی، بدش نمی آمد به جای آن که از او بیاموزمبیاموزانَدَمشاید کمی شبیهِ آن که بروی زیر سایه ی درختِ نارنجی تا در خُنکایش بیاسایی و بوی نارنج استشمام کنی و درخت حسکند باید در کامِ تو نارنج قرار دهد و تو با تُرشی میانه ای نداشته باشی!

تقصیر هم نداشت؛ تا حدّی کودک که باشی حتّی کودک ها برایت نسخه می پیچند چه برسد به بزرگترها و این لذّتی است که از دیربازبرایم مانده و گاه رنج هم با خود می آورد دیگر …

دوستِ محترمم دغدغه ای جالب داشت به نام مهاجرت؛ و منِ همیشه مهاجر و همیشه در فکر مهاجرت های درونی و بیرونی، دیدگاهم با او‌تفاوت داشت و خلاصه ارزشش را داشت ساعت ها کنارش بمانی و تلاش کنی او هم توانگر شود و سر وقتش از سایه اش بهره ای ببری،تا بتواند پنهان ترین نقاط زیبای جهانِ روان خودساختگان یا تا حدّی ساخته شدگان را دریابد که پنداری عزیزتری استقلالش را رُبوده بودو در بندش کشیده و سرخوش بود از آن بستگی یا دلبستگی.


بماند آن قدر ها برای هم حرمت و احترام و ارزش قائل بودیم یا مطمئناً هستم که حالا از استعداد و ستاره بودن و تا حدّی خودساختهبودنش می نویسم و نیمه های شب فکرم را درگیر کرده و سبب نوشتنم شده است و دوست و عزیز می خوانمش آن قدر که انتظار دعا ازیکدیگر برود و آن روز که فرمود دعایش کنم، از ژرفای جان دعایش کردم؛ دعایی که آهسته برای خود و عزیزترینهایم هر روز باید زمزمهکنم؛ دعایش را ویرایش کردم و اندکی تغییر دادم و حالا باز می خوانمش و یقین دارم کریمِ کریمان، مهربانانه نظرش به این تمنّا هست:


خدا برایت جایگاهی در جهان هستی و universe قرار دهد که فقط جای تو باشد و به تو افتخار کند و همانجا قلّه ی مهربانی ات باشدکه دیگر نشود بالاترش را فتح کنی

آن گاه به تو افتخار کند و برایت کف بزند و خودش طرفدارت باشد؛ خدایی که پادشاه، ثروتمند، قدرتمند، قدرشناس و انسان شناس است(الله، ملک، شاکر، علیم بذات الصدورو در آن صندلی، تریبون، قمر، سیاره یا ستاره ای که ویژه ی تو شده، فقط توو آنجا ایستاده یانشسته ای و در مدارش تنهای تنها می گردی از سر رضایت تماشایت کند و‌ همانجا دوباره تبارک بگوید أحسن الخالقین(زیبا ترین میانخلاقان)

حتی اگر …

در این ظاهر دنیا …

ثروت، شهرت و طرفدار (followers ) نداشته باشی

و غریب بمانی … 

غریب تر و برتر از حافظ


«همچو حافظ غریب در رهِ عشق

به مقامی رسیده ام که مپرس»


یا صاحب کل غریب

(ای مصاحبت کننده و هم نشین هر غریب و تنهایی)


ساعت ۲:۱۴ بامداد ۱۶ بهمن ۱۴۰۱