سپاس خدایا ...
از این عمر گرانمایه ...
از این هستى و این فرصت ...
باز هم روزىِ محرم و یادِ حسین علیه السلام و نماز
نمازى که هر روز باید خواند تا شاید یک بار شبیهِ نجواى مولا شود
راز و نیازى که بى سوره ى توحید خیلى آسمانى نمى شود و آیتى از آیات ژرف این سوره که:
ایزد یگانه، نه زاده و نه زاده شده و همتایى ندارد
آرى حسینِ خدا هم اگر محبوب او شد و خشنود و آفریدگارِ خویش را خشنود کرد
نه فرزند خدا بود و نه رابطه ى نسبى و سببى با او داشت
حسین مانندِ همه ى مختارهاى روزگار زمانى از پروردگارِ وهاب هدیه ى آزادى ستاند
و پیش بى نیاز و صمدى که رابطه ها در بندش نکشند
آزادگى برگزید
و مگر جز با صبورى مى توان پله پله تا ملاقات مشهودى به نام ربِّ حسین شتافت؟
و حسین جلى ترین جلوه ى ایزدِ جلى،
معنا بخشید به زیبایى مصیبت
و گذر از سختى ها و جهنم و جهنمى هاى روزگار
با نیرویى به نام عشق
و قدرتِ رها کردن هر چه غیرِ یار
و با نعمتى به نام آزادى
و چیدن گُل آزادگى
در لاله زارِ وفا و تشنگى
و او که حسین داشت
و حسینش حسین بود
آزادگى و رهایى اش از خاک
جایى کار دستش مى دهد
گرچه فرزند خدا نمى شود
امّا عزیزتر از فرزند مى شود
و نمازش نماز مى شود
از جنسِ عشق و صبورى و آزادگى و رهایى و پرواز و اشک و لبخند و خشنودى و آرامش و مهربانى به خلق خدا ...
نمازى شبیه آن نمازهایى که حسین مى خواند
پر از سلامت و آرامش و صُلح و دوستى
نمازى پر از بهشت ...
که سلام حسین بر اوست و یاران صالحش ...
آنان که با جهان درون و برون صُلح مى ورزند ...
که
السلام علینا و على عباد الله الصالحین
و حسین کشتىِ نجات است
و چراغ هدایت آنان که ...
مهربانانه
جهان اندرون خویش و جهان خداى مهربانِ خویش را
جُمله بهشت مى طلبند
جُمله نسیم ...