من و مرغ دریا ز یک پیکریم

من و مرغ دریا ز یک پیکریم

زمستانِ شمال و دریای خزر را همیشه طور دیگری دوست داشتم؛ اینکه بگویم همه اش از عشق مرغان دریایی است کمی بی انصافیاست؛ آخر در این بهمنماهِ سالِ اولِ قرنِ پانزدهم، برفِ متفاوتی باریده و مسیرِ تهران-شمال شده مانند انجمن مو سپیدانِ استوار قامت؛نشاط و قدرت از جوانان که دور از انتظار نیست ولی هنگامی که کهنسالانِ کوه قامت را در انجمنِ کوهستانِ چند هزار ساله ی البرزببینی آن وقت است که امید هم موهای جو گندمی ات را در این زمستان سرد نوازش می کند که حتّی اگر فردا سرت سپید شد مانند برف،باز هم استوار هستی و دلِ چشمه و رود و رودخانه و کودک به این سپیدی و سرما گرم می شود و سرخوش.

از مرغان دریایی فاصله نگیریم؛ وای که چقدر دوستشان دارم! 

چه بهتر که با محبوبِ اهل دل و مرغ دریایی دوستت به تماشایشان بایستی! اما اگر نشد که بشود گاهی میشود در این تنهایی تو باشیو محبوب و دریا و مرغش.

گاهی آدم ها و سایر چشمداران نگاه که می کنند شاید به دنبال کامل شدنند; موجوداتی که همه به گونه ای ناقصند در برابر آن کمالمطلق.

کاش کارل گوستاو یونگ یا چارلز رابرت داروین هم بودند و وقتشان اجازه می داد و به سواحل خزر می آمدند و با هم با این مرغکاندریایی صفا می کردیم و منِ دانش و دانشمند دوست را، یونگ و داروین و مرغ دریایی سرخوش تر می نمودند.

اگر از حافظ شیرازی پیرامون نظر بازی اش بپرسی شاید بگوید:

«در نظر بازی ما بیخبران حیرانند

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند»

از داروین که بپرسی دیگر مثل سعدی نمی گوید: «بنی آدم اعضای یک پیکرند

که در آفرینش ز یک گوهرند»

به احتمال زیاد می گوید:

من و تو و مرغِ دریایی ز یک پیگریم؛ از یونگ شاگرد اوّل کلاسِ فروید، از نظربازی که بپرسی شاید تو را ببرد به سرزمین کهن الگوها … archetypes؛ اگر مرد باشی بگویدت به دنبال آنیما و اگر زن باشی به دنبال آنیموس خویشتنی.

خلاصه امان از نقصان و‌ نیازِ ممکنُ الوجودی مانند انسان که می چلاندش و می کشاندش به نظرگاهی که نگاه کند؛ نگاه!

حالا دوباره آمده ام نگاه کنم و گوشِ دل بسپارم و ردّ پای مرغکان دریایی را کنارِ جایِ پایِ سگ های ساحل با چشمانم نوازش کنم و حسکرده ام آن ها که دوستشان دارم با من خویشاوندیِ قدیمی دارند و این بار آمده ام چراغی در دلم روشن کنند تا بهتر ببینم، بشنوم و بروم:

سلام 

سلام مرغان دریایی!

سلام خویشاوندانِ باستانیِ من

دوباره زمستان شده و کوچیده اید به ییلاقتان

به ایرانمان

گویا زمستان در روسیه و آن طرف های قشلاقی، آن قدر سرد بوده که اینجا دلتان گرم است و هر سال زمستان که می شود دل به ساحلِما می زنید و یخ نمی کنید،

ای خویشاوندان اهل پروازم!

ای آنان که مرا نشناخته از من می گریزید و بر شانه ام نمی نشینید و دلم می پاشد از این گریز …

ای همسفران که من، کنارِ دریا می لرزم و لباسِ گرم خود را بیشتر به تن می فشرم و جلوی چشمانم پنداری تابستان است و تن به آب میزنید

ای رفیقان که نغمه می سرایید و من زیرِ لب زمزمزمه می کنم.

و چه زیباست زبانتان و آوازتان؛ آن هنگام که نغمه می سرایید: 

«ما زنده ایم و به این زندگی سرخوش»؛ 

«فرسنگ ها پرواز کرده و یار از دست داده و از پا نیفتاده ایم»؛ 

«ما برای اعتدال جنگیده ایم»؛ 

«وه که چه دریا زیباست!»؛ 

«و عشق است که دوتا دوتا ما را جمع کرده»؛ «جوجه هامان با کوچکی شان بزرگترین فریاد هستی را در جهان به یادگار می گذارند کهدر پسِ روزگاران مانده ایم و چه هستی  با ما معنا پیدا می کند»؛ 

وه که حسّ سلیمانی ام می گیرد از این ترجمان و از این لذّت و درد وجودم را تنگ در آغوش می کشد که چرا یک مرغ دریایی فقط یکی،خطر نمی کند تا شاید بر روی شانه هایم، نوازش شود و دلش نیاید از کنارم پروازکنان برود …

های مرغ دریایی!

بین من و تو پیوندی است؛ از سال های دور و تو خویش منی و اعتراف می کنم آمده ام ببینمت تا تکّه ی گم شده ام را در آسمان خزردوباره پیدا کنم و ناخودآگاهم، آگاه شود که هنوز کاسه ی بزرگم پر نشده و قرارست احتمالاً ندانسته در آن دانه ای بریزی و بگذارم درکوله پشتی ام و دوباره خداحافظی کنم تا هنگامِ سرخوشی دیگر؛ آه مرغ دریایی!

آمده ام خود را ببینم که از دوردست ها پرواز کرده بر پهنای این دریای زیبا!

آه پرواز و خوشا به همراهی من با دسته ی مرغان دریایی از سرمای شمالتر تا اینجا که برای من شمال است و‌ برای تو جنوب؛

من آمده ام

که عشق فریاد کند

آری مرغ دریایی

که ناز بنیاد کند

مرغِ عزیزم!

این بار آگاه شده ام

این لذّتِ عمیقِ این سال ها از تماشایت قصّه ای دارد به طول خویشاوندیِ من و تو!

درست شبیهِ دو انسان که سال ها یکدیگر را می دیدند و از هم لذّت می بردند و عشق می ورزیدند و خبر نداشتند برادرِ هم یا پدر وپسری یا مادر و جگرگوشه ی دور از هم بوده اند و حالا که فهمیده اند چه حالی شده اند!

های مرغ دریایی!

قربان خواندنت

بخوان

حتی از من بترس

ولی چند صباحی بیشتر بمان!

بمان و بگو: 

من و تو هر دو از سرزمین پروازیم؛

بالای سرم پر بزن و بگو اهل مهاجرتیم؛ از خویشتن به خویش تا سرزمین اعتدال؛ بگو اهل ماندن و به جا گذاشتنیم؛ بگو اهل بوسیدن دراوج آسمانیم؛ بگو خدایمان یکیست و اگر می خواهی بترسی از من بترس که سرزنش نمی شوی، عزیزِ من؛ مرغِ من؛ دریاییِ من!

بیا و یا از همان بالا پروازکنان برایم اشکی بیفشان و با هم بگرییم از این دوری از آن کمال و از دلتنگیِ خانه ای که فاصله افتاده؛ و بامولای روم هر دو با هم مثنوی بخوانیم:

«بشنو از نی چون حکایت میکند

از جدایی ها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند

از نفیرم مرد و زن نالیده اند»

هان مرغ دریایی!

همیشه که زمستان می آمدم و می دیدمت تنها دلم خوش می شد و حالا با دلخوشی، غمِ غریبی دارم و «سینه ای شرحه شرحه» و«چشمانی نظر باز» که چرا دور افتاده ام از آن جا که آن قدرها در کاسه ات ریخته بودند تا بی نیاز خلوت بگزینی و این بار تماشانکنی و فال حافظت بیاید:

«خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است»

این طورها که شد، مرغ دریایی دیگربار به دیدارت می آیم؛ نه اینکه دلتنگِ داشته های غبار گرفته و فراموش شده ام باشم؛ نه اینکه:

«سینه خواهم شرحه شرحه ار فراغ

تا بگویم شرح دردِ اشتیاق»؛

نه اینکه کمبودی باشد تا تو آن را پُر کنی!

این بار می آیم و به صف می ایستم؛ به در انجمنِ فرشتگان و آفریدگار مهربان ترینت تا تماشایت کنم از سرِ بی نیازی و به همراهشان«تبارک» بگویم از این همه زیبایی و بشنوم صدایتان را ای عاشقان:

«از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

یادگاری که در این گنبدِ دوّار بماند»

حالا مرغ دریایی من

ای خویشِ من

وقت است بسرایم:

«من و مرغ دریا ز یک گوهریم

چو «فانی» شویم هر دومان ساغریم.»